- Zaburzenia emocjonalne często można zauważyć w gabinecie psychologicznym jak przejawiają się w problemach z ciałem, takich jak: bóle głowy brzucha, omdlenia, zaburzenia snu, bóle w klatce piersiowej.
- Jest to okres wzmożonej emocjonalności: emocje żywe, intensywne, znaczne wahania nastroju, oscylacja między krańcowymi zachowaniami (wynik „przestrojenia” hormonalnego i pojawiania się nowych sfer, np. seksualnej). Psychoterapeuta radzi by nie zawstydzać i nie krytykować dziecka za jego brak panowania nad emocjami.
- Część młodzieży ma tendencję do maskowania uczuć, przeżywania „w środku”. Praca w gabinecie psychoterapeuty polega na tym by wydobywać to, co schowane pod maską. Jest to możliwe wtedy, kiedy nastolatek zacznie ufać innemu dorosłemu. Często, żeby zaufać rodzicom najpierw zaczyna ufać psychoterapeucie.
- Źródła emocji często mają charakter społeczny (akceptacja społeczna); bardzo ważny staje się wygląd zewnętrzny. Potrzeba akceptacji jest wyjątkowo ważna. W gabinecie psychologicznym dziecko może liczyć na bycie przyjętym takim, jakim jest, co jest dobrym początkiem do wprowadzenia zmiany, jeśli jest ona potrzebna. Psycholog obserwuje i wchodzi w kontakt z nastolatkiem by ten mógł poczuć się przyjęty.
- Nastoletni czas to okres nieśmiałości, zakłopotania i wstydu, a jednocześnie lata radości z życia, poczucia „bycia młodym”, zadowolenia i entuzjazmu, zdziwienia i zachwytu nad światem. Psychoterapeuta stara się współtowarzyszyć rodzinie w tym trudnym czasie, który i dziecko i rodziców wystawia na wielkie próby.
- Masturbacja (zazwyczaj dotyczy połowy chłopców, nieco rzadziej – dziewcząt) jest zjawiskiem fizjologicznym, o ile jest uprawiana sporadycznie; u dzieci nerwicowych może przybierać formę nałogu i wymagać leczenia w gabinecie psychologicznym.
- Rozkojarzenie umysłowe – brak możliwości nauki – właśnie wtedy, kiedy stają przed młodym człowiekiem największe wyzwania (matura, studia). Nie zrealizowanie planów życiowych przyczynia się do załamania linii życiowej. Bardzo ważnym elementem pracy psychologa czy psychoterapeuty w tym momencie jest wtedy praca nad przepracowaniem trudności jakie dziecko napotkało. Ważne by jak najszybciej jego życie wróciło na właściwy tor, nawet jeśli będzie to inny tor niż dziecko czy rodzina zakładała wcześniej.
A jak sobie radzić?
Ogólne zasady postępowania z dorastającymi dziećmi według psychologa i psychoterapeuty – Niezwykle ważne jest spędzanie czasu z dorastającymi dziećmi i towarzyszenia im w sytuacjach sukcesów i niepowodzeń. Warto rozmawiać z dziećmi, ale też uczyć się uważnego słuchania tego, o czym mówią. Rodzic powinien zachowywać się konsekwentnie. Konieczne skupianie uwagi obojga rodziców. Współpraca ze szkołą, korzystanie z pomocy pedagoga szkolnego i czasem psychologa. Unikanie nadopiekuńczości ze strony dorosłych (dyskretna kontrola). Dyskretna kontrola grupy rówieśniczej. Konieczne uświadamianie seksualne. Nie wolno bagatelizować pierwszych oznak zaburzeń odżywiania.
